Fobie.

Thh, to zacznę. Osobiście jako takich lęków nie mam. Nic nie wywołuje u mnie ataku paniki, który sprawia, że krzyczę i zapieram się przed czymś rękami i nogami albo spieprzam, byleby najdalej. Jednak nienawidzę pobierania krwi, choć igieł, jako tako się nie boję. Szczepionki zniosę, ale jakoś tak fakt, że ktoś będzie wbijał mi coś w żyłę sprawia, że robi mi się słabo. Nawet, gdy ktoś opowiada o jego przeżyciach z tym związanymi, od razu robię out, bo wiem, jak to się skończy. Ostatnio mąż (czyt. Charlie~) opowiadał mi przez telefon o tym, jak był w szpitalu i – serio – aż musiałem się położyć, bo byłem bliski zemdlenia, teehee. Nie wiem czemu tak się dzieje. Krwi jako tako się nie boję, choć... to widocznie może też być wina tego, że nie przywykłem do tego, że takie rzeczy są normalne. Ba. Pierwszy raz pobieranie krwi miałem w wieku 18/19 lat. Ogólnie w całym swoim życiu (już nie licząc badań po uroczeniu) musiałem zbadać krew 2 razy i... NIGDY WIĘCEJ. A o honorowym dawstwie nawet mowy nie ma.